Sinds 31 december 2017 zit ik voor vijf weken in Kaapstad, om mijn bestaan als digital nomad en freelance tekstschrijver op te starten. De eerste week stond ik elke dag om 6:00 uur op om een aantal uur te werken en daarna de stad te verkennen. Week twee deed ik het wat rustiger aan. Bij deze een aantal hoogte- en dieptepunten van mijn tweede week als digital nomad:

Ik ben niet op vakantie

Met alle dingen die ik in de eerste week gedaan heb, kun je je voorstellen dat er aardig wat geld doorheen is gegaan. Tel daarbij op dat het hostel waar ik die week verbleef geen openbare keuken had, en ik dus alle maaltijden buiten de deur moest eten. Kaapstad is goedkoop, maar alle kleine beetjes tellen bij elkaar toch aardig op. Daarom ben ik de tweede week naar een hostel met keuken verhuisd, iets buiten het centrum. Ik merk dat dat me goed heeft gedaan, want ik ben veel rustiger en hoef niet meer per se alles NU te zien. Ik heb nog alle tijd!

Toch lag ik er wel een nachtje wakker van. Heb ik niet te veel geld uitgegeven? En komt er wel genoeg geld binnen? Ik besloot een dag budget te berekenen en gooide het roer om. Elke dag maakte ik heerlijke havermout, smeerde ik bammetjes en kookte ik. Dat hield ik een werkweek vol. 😉 Maar ik heb nu in ieder geval een week gecompenseerd én ben me bewust van een bepaald bedrag dat ik per dag kan besteden.

Me-time

Dat rustige vertaalt zich ook door naar het sociale. In het tweede hostel had ik al snel een groepje mensen om me heen verzameld waar ik leuke dingen mee kon doen, maar die ook goed begrepen dat ik moest werken én me-time nodig had. Ze dachten zelfs lief met me mee, waardoor ik deze week twee dingen aanpaste: ik ging in koffietentjes werken in plaats van het hostel (om zo afleidingen van anderen te voorkomen) en deed dat op het heetst van de dag, in plaats van ’s ochtends vroeg. Verder hebben we samen een Walking Tour in Bo-Kaap gedaan, zijn we naar Clifton beach geweest en hebben we Lion’s Head beklommen. Een goede balans dus!

Werken zonder werkplek #2

Ik schreef het vorige week al: tenzij je een appartement of eigen kamer huurt, heb je geen werkplek voor jezelf. Dus begon ik de eerste dag van week twee aan een bureau in een coworking space. En dat was heerlijk. Rust, goede werkplekken, koffie en mensen om je heen die ook aan het werk zijn. Ik kon een volle werkdag knallen, en toen het bedrijf om 17:00 uur sloot stapte ik de felle zon in. Hoe heerlijk? Ik heb helaas nog geen andere coworking spaces in de buurt gevonden. Maar zoals ik al zei, beviel het werken vanuit koffietentjes ook goed.

Een bericht gedeeld door Agnès Nederhof (@agnesned) op 9 Jan 2018 om 7:02 (PST)

Hostels zijn niet altijd even leuk

Ik verblijf elke week in een andere buurt van Kaapstad, om zo de stad goed te leren kennen. Afgelopen weekend verhuisde ik van Never @ Home naar Once in Cape Town. Van rust naar drukte. En laat ik nou net op een kamer belanden met drie mannen. Ik ging de kamer binnen en trof een enorme bende aan. Toen ik een paar uur later één van de drie gasten ontmoette, bood hij daar meteen z’n excuses voor aan. Ze hadden van de receptie begrepen dat er niemand anders bij hen op de kamer zou komen en voelden zich enorm schuldig toen ze mijn koffer zagen staan.

Na een tijdje gekletst te hebben, dook hij de badkamer in en ging daarna uit. Ik rook al iets verdachts, maar was het eigenlijk alweer vergeten toen ik even later naar de wc moest. Maar wat ik daar aantrof, gun je je ergste vijand niet. De hele wc-rand zat vol schijt. Geen idee hoe hij dat gedaan én niet gezien heeft, want het zat overal.

Toen ik eenmaal van de schrik bekomen was (en beneden had geplast) werd ik na een paar uur alweer wakker. Die gasten kwamen dronken binnen, en begonnen ‘I love you Agnès’ en ‘Welcome to the clan, Agnès’ te fluisteren. Ze hadden mijn naam op m’n koffer zien staan. Ik besloot dat ik nog sliep en reageerde er niet op. De volgende ochtend bleken het enorm aardige gasten te zijn. Ze zeiden sorry, hebben de wc schoongemaakt, en toen ze me ook nog eens met complimenten overlaadden (ik heet voortaan ‘Agnès with the good skin, want ze geloofden niet dat ik 29 jaar ben) kon ik natuurlijk niet boos blijven. En het mooiste was: zij checkten die dag uit, en er kwam niemand voor terug. Je kunt je voorstellen dat ik extra genoten heb van een nacht in mijn privé 4-persoonskamer.